donderdag 30 oktober 2014

Geknutsel, lekkernijen en plannen maken voor volgend seizoen

Omdat er momenteel niet veel in de tuin te doen is - of althans, er is meer dan genoeg te doen, maar het weer werkt niet elke dag mee - heb ik geen grote verhalen te plaatsen met tientallen prachtige foto's.


Rommelig en afstervend...

Het tuinpad

Het bankje achter in de tuin
In plaats daarvan een greep uit de dingen waar ik momenteel half en half mee bezig ben. Onvoltooide karweien en werkjes die bij uitstek geschikt zijn voor het naderende winterseizoen.

Zo ben ik afgelopen weekend weer eens met de naaimachine aan de slag gegaan. Aanvankelijk niet voor de gordijnen (dat kwam later, toen ik tot mijn stomme verbazing merkte dat het ding eens deed wat ik wilde en ik van de gelegenheid gebruikmaakte het laatste ontbrekende gordijn voor de achterkamer af te maken), maar voor een lampenkapje.
Heel modern zocht ik de instructies op internet op, en zo begon ik een oud lampenkapje, ooit bij de kringloopwinkel gekocht voor 1 euro, te vermaken tot een mooie lampenkap voor op mijn dochters nachtkastje.
Eerst het kapje tot op het frame kaalmaken

En omdat ik mijn tornmesje kwijt was, ging dat niet van een leien dakje.

Restantje lelijke oude stof zo strak mogelijk om de kap gespannen

Met krijt afgetekend

En weer losgehaald, nu had ik het juiste patroon

Uitgeknipt
Ik vind deze stof zó prachtig! Het is de stof waar ik ook mijn dochters gordijnen van heb gemaakt.
Acht keer het lapje in de juiste vorm uitgeknipt (met ± een centimeter speling rondom)


Toen de grote uitdaging: dit moest aan elkaar genaaid worden!

Natuurlijk werkte mijn naaimachine weer eens niet mee

En gebeurde er weer dit...
Maar, zei mijn moeder laatst: als het niet lukt, gewoon álle draden opnieuw inspannen, vaak helpt dat.

En warempel. Na een paar minuten zat alles keurig aan elkaar.

En kon ik het om het frame spannen.
Nu moet ik het alleen nog vastnaaien, maaar omdat het zo vroeg donker wordt momenteel moest ik daar eerder mee stoppen dan ik van plan was.

De volgende dag besloot ik, nu de naaimachine deed wat ik wilde, het laatste gordijn voor de eetkamer te maken.
Eerst de enorme lap uitgespreid in de woonkamer, om de zomen erin te kunnen spelden. Dat was althans het plan. Want ik heb katten.
Extra lief kijken natuurlijk.

Wat een heerlijk kleedje om op te slapen.

Jagen op de centimeter

En toen kwam Poedie er ook nog eens gezellig bij zitten...
Nou ja, uiteindelijk is het me wel gelukt en heb ik in een middag het gordijn + dubbele plooien weten te maken.

Niet dat ze nu al hangen, want er moet eerst nog gewit en behangen en geverfd worden. Foto's van dat project volgen t.z.t..

Verder heb ik wat van de oogst uit de tuin tot lekkers verwerkt:
Jam gemaakt van de frambozen


Appelcompote gemaakt
Ook ben ik bezig geweest om een bestemming te vinden voor de stapel steentjes die al anderhalf jaar in onze tuin ruimte staat in te nemen.


Eens uitgerekend hoeveel het er eigenlijk waren en toen bleek dat we er ruim voldoende hebben om niet alleen het terras, maar ook het pad naar de voordeur mee te bestraten.

Proefpatroon voor het terras. Dit komt om en om met de bestaande stoeptegels.

Visgraatpatroon uitgeprobeerd voor het pad aan de voorkant.

Of een dubbele visgraat, maar eerlijk gezegd vind ik de enkele visgraat mooier.
En zo vermaak ik me dan dus, wanner er niet zo veel in de tuin te doen valt!





donderdag 23 oktober 2014

Na de storm

In de nacht van dinsdag op woensdag trok de eerste herfststorm van dit seizoen over het land. Aan zee bracht dat storm, meer landinwaarts vooral veel regen.
Vanmorgen was de wind gaan liggen en nam ik eens een kijkje in mijn tuin.

De schade bleek mee te vallen. Alleen een cosmea die geknakt was, en mijn dochters bal die helemaal achter in de tuin lag. Omdat het weliswaar fris, maar windstil was, maakte ik een rondje door de tuin en knipte hier en daar wat weg. Het is moeilijk afkicken van zo'n lang tuinseizoen!

Herfst...
Afgelopen weekend konden we nog even goed aan de slag, omdat het toen op beide dagen maar liefst 23 graden werd, met weinig wind en veel zon.
Een prima gelegenheid om de haag te snoeien, die lelijke rij coniferen waar ik zo graag van af wil (maar alles op zijn tijd). In de twee jaar dat we hier wonen heb ik nog nooit de bovenkant bijgeknipt, omdat die haag zo onnodig hoog is.Ik zie mezelf niet zo gauw staan te wiebelen op een trapje met een elektrische snoeischaar in mijn hand.

Oude foto van de conifeerhaag (hier nog met het inmiddels door een poortje vervangen hek)

Ondertussen keek ik met enige afgunst naar het huis aan de overkant van de straat, dat onlangs verkocht is en waar de nieuwe bewoners als eerste hún (eveneens uit zijn krachten gegroeide) conifeerhaag eruit haalden lieten halen. Doe ook meteen die van ons even, wenste ik. Maar goed.
Ik dus aan de gang met de haag.

Ondertussen was mijn  man in de achterkamer bezig de wanden te schuren, omdat we daar binnen afzienbare tijd gaan behangen. Daarvan volgt t.z.t. uiteraard een verslag met foto's!

Omdat mijn man in de kamer bezig was, had ik geen beschikking over ons trapje. Ik besloot daarom eerst de lelijke zijkanten van de heg te snoeien, dan kon ik daarna de bovenkant eindelijk eens recht afscheren.

Helaas had ik buiten mijn chronisch gebrek aan energie gerekend.
Nadat ik (met vele pauzes) erin geslaagd was de zijkant van onze haag te trimmen, was de energie op, en hoewel de dag nog lang niet om was vertelde mijn lijf mij dat het genoeg was geweest voor vandaag en dat ik die bovenkant van de haag maar een andere keer moest afscheren.

Het is niet anders, ik probeer het te accepteren maar het valt me soms wel zwaar, erkennen dat ik bijna niks kan. Gelukkig kon ik mijn buurman nog blij maken met mijn vroege afhaken; hierdoor kon hij mijn heggenschaar lenen en de rest van de zonnige middag gebruiken om zijn haag te snoeien.

's Avonds, tegen zonsondergang, gingen we nog naar een meer in de buurt omdat mijn dochter graag wilde varen met haar Playmobilboot, voorzien van een echt werkend motortje. We hebben een paar mooie foto's gemaakt! (En dit is meteen een sneak preview van het blog dat zij zelf binnenkort gaat openen, met fotoverhalen van de familie Playmobil).

Kalme zee

"Het is nog een heel eind", zegt vader

We zijn er. Vader heeft de boot op de kant getrokken.

Het einde van een prachtige dag!













vrijdag 3 oktober 2014

Bloei in oktober - maar niet in mijn tuin... of toch?

Als ik 's morgens wandel let ik altijd op de tuinen in ons dorp. Niet alle tuinen vind ik even mooi; in dit land schijnt men een voorkeur te hebben voor geel en oranje, of voor dahlia's, en voor tuinen die alleen maar uit gazon bestaan, gedecoreerd met strakgesnoeide coniferen, liefst de blauwige.

Zo ongeveer zag onze tuin er overigens ook uit toen we hier kwamen wonen.

Gele bloemen en coniferen
Heel ouwemenserig, aangeharkt, onderhoudsvrij en... nou ja, best lelijk, naar mijn bescheiden mening.

Nog erger dan die saaie dahliatuinen vind ik overigens de tuinen van andere (oud-)landgenoten, die hun voorkeur voor tuinen vol grijs split uitleven op de grote kavels in ons dorp. Afschuwelijk! Sommige dorpsgenoten echter hebben het tuinieren wel begrepen. Er liggen prachtige tuinen in ons dorp, romantische cottagetuinen, een beetje rommelig, met een grondplan vol ronde vormen, veel rozen en andere bloeiende planten. Ik haal heel wat inspiratie uit de mooie tuinen in mijn buurt, maar wat me in deze tijd van het jaar het meest opvalt, is dat er in de tuinen van mijn dorpsgenoten zo veel bloemen staan!

En dan heus niet alleen dahlia's, maar allerlei bloemen die er bij mij allang de brui aan hebben gegeven. Bij ons overheerst het vergelende groen van afstervende planten.


Zo op het eerste gezicht bar weinig bloemen...
Ik moet iets verkeerd doen - of zou het toch aan andere dingen liggen?
Mijn tuin is immers nog vrij "jong" (op de hoge bomen na die voor een volwassen uitstraling zorgen), misschien moeten m'n bloemen nog wat meer aarden, wortelen, moeten de planten wat groter worden.
Of is het toch de ligging; vrij hoog in het dorp en als het regent stroomt alles via onze tuin van de helling af - misschien is onze tuin droger dan die verderop in het dorp.

Vanmorgen dus eens een wandeling gemaakt met speciale aandacht voor de tuinen van mijn dorpsgenoten en genoteerd welke bloemen hun tuinen nou zo opfleuren.
En wat schetste mijn verbazing: het zijn allemaal bloemen die ik ook gewoon heb staan! Langzaam begon ik het te begrijpen en zag ik wat zij anders doen dan ik.
Om te beginnen is er in al die aangeharkte tuinen geen afstervend groen te bekennen. Waar ik alles aan de natuur overlaat omwille van overwinterende insecten, spinnetjes, vogels en egeltjes, wordt door mijn dorpsgenoten alles dat niet meer om aan te zien is, weggeknipt en aangeharkt. Enkel de wintergroene vormgesnoeide struiken en het herfstbloeiende spul staat er nog, en daarom lijken hun tuinen alleen maar veel frisser dan de mijne - in werkelijkheid zijn ze dat helemaal niet.

Wat een opluchting, ik doe helemaal niets verkeerd.
Kijk maar, wat er allemaal bloeit in mijn tuin. 

Groot en klein kaasjeskruid, mooie kleuren bij elkaar

Gaura

Roos "Brother Cadfael" die tóch in bloei is gekomen. En o, die geur...
Het intense blauw van de geraniums

Sneeuwkleed (Lobularia)

De gele roos blijft maar bloeien

Roze salvia weet van geen ophouden

Ook Lobularia? Dit mooie paarsblauwe kruipertje was er zomaar ineens

Natuurlijk heb ik ook potten met bolchrysanten staan

De delicate bloemetjes van Calamintha

Astrantia, alsof het hoogzomer is (herfstasters op de achtergrond)

Vervagende schoonheid van de hortensia's

Rosa "The Fairy"

Hydrangea "Annabelle"

New Dawn bij het tuinhuis

Roosje "Katharina Zeimet" tegen de verwachtingen ook opnieuw tot bloei gekomen

Deze schattige bloempjes duiken al sinds het vroege voorjaar overal in de tuin op

En dit bloeit allemaal ook nog!